چه خوبه که قلبمان کلبه کوچکی باشه واسه ی کسی که دوستش داریم و برای همیشه عشقمون رو توی کلبه حبس کنیم تا همیشه مال خودمون باشه و  هیچکس به اون نزدیک نشه و اون رو ازما جدا کنه ولی این فقط یه رویاست,یه رویای زیبا...

نا توان ،گذشته ام ز کوچه ها
نیمه جان رسیده ام به نیمه راه
چون کلاغ خسته ای در این غروب
می برم به آشیان خود پناه
***
در گریز از این زمان بی گذشت
در فغان از این ملال بی زوال
رانده از بهشت عشق و آرزو
مانده ام همه غم و همه خیال
***
سر نهاده چون اسیر خسته جان
در کمند روزگار بد سرشت
رو نهفته چون ستارگان کور
در غبار کهکشان سرنوشت
***
میروم ز دیده ها نهان شوم
می روم که گریه در نهان کنم
یا مرا جدایی تو می کشد
یا تو را دوباره مهربان کنم
***
این زمان نشسته بی تو با خدا
آن که با تو بود و با خدا نبود
می کند هوای گریه های تلخ
آنکه خنده از لبش جدا نبود
***
بی تو من کجا روم،کجاروم؟؟
هستی من از تو مانده یادگار
من به پای خود به دامت آمدم
من مگر ز دست خود کنم فرار
***
تا لبم دگر نفس نمی رسد
ناله ام به گوش کس نمی رسد
میرسی به کام دل که بشنوی
ناله ای از این قفس نمی رسد….!
فریدون مشیری

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،
که نامی خوش‌تر از اینت ندانم.
وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری،
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری، زهر گرم سینه‌سوزی،
تو شیرینی، که شور هستی از توست.
شراب جام خورشیدی، که جان را
نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

بسی گفتند: – «دل از عشق برگیر!
که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!»
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است، اما … نوشداروست!

چه غم دارم که این زهر تب‌آلود،
تنم را در جدایی می‌گدازد
از آن شادم که در هنگامه‌ی درد،
غمی شیرین دلم را می‌نوازد.

اگر مرگم به نامردی نگیرد:
مرا مهر تو در دل جاودانی‌ست.
وگر عمرم به ناکامی سرآید؛
تو را دارم که مرگم زندگانی‌ست.

فریدون مشیری

من از قصه زندگی ام نمی ترسم
من از بی تو بودن به یاد تو زیستن و تنها از خاطرات گذشته تغذیه کردن می ترسم.
ای بهار زندگی ام
اکنون که قلبم مالا مال از غم زندگیست
اکنون که باهایم توان راه رفتن ندارد
برگرد
باز هم به من ببخش احساس دوست داشتن جاودانه را
باز هم آغوش گرمت را به سویم بگشا
باز هم شانه هایت را مرحمی برایم قرار بده.
بگزار در آغوشت آرامش را به دست آورم
بدان که قلب من هم شکسته
بدان که روحم از همه دردها خسته شده.
این را بدان که با آمدنت غم برای همیشه من را ترک خواهد کرد.
بس برگرد که من به امید دیدار تو زنده ام

و آنگاه که خداوندآفرید این حجم گلی پر از بودن را با دست های خالق قهارش

با چه عشقی

 و با چه شوقی

چه خالقانه

و چه خداوندانـــــــــــــــــــه

کسی نبود که به او تبریک بگوید او تنهای تنها بود

و به خودش تبریک گفت

او هنوز هم تنهاست

چه تنهایی سرشاری

چه تنهایی بزرگی

چه تنهایی خداوندانــــــــــــــــــــــــه ای!!

و خداوند می دانست

که تنهایی

تنها و تنها شایسته خودش است

و آنقدر بزرگ است

که هیچکس جز خودش

تحمل آن را ندارد

پس همه چیز را جفت آفرید

انسان را نیز

و چون انسان نمی دانست

تنهایی چقدر بزرگ است

با جفتش جنگید و تنها شد

و آنگاه که تنها شد دریافت که تنهایی

چه غم بزرگی است

و گریست

به یاد خالقش افتاد

صدا زد خدایــــــــــــــــــــــــــاخدایــــــــــــــــــــــــا

من چقدر تنهایم

و خدا با دستهای گلی اش دست هایش را گرفت...

خیلی با ارزشی مثل
یه  ترانه  توی  زندان
بغض لحضه ای وداعی
توی شبای   تیر  باران
مثل  نعره   نکشیدن
از  لج  شکنجه گرها
تو همه حق حق شریکی
تو  شب  بدون  فردا
تو  شکوه گفتن  نه
بعد  شلاق   زیادی
حسه خواندن سرودی
تو  سکوته انفرادی